“Yol nereye gider?” diye sorulduğunda, “Nereye gitmek istiyorsun?” denir. “Bilmiyorum” cevabı üzerine “O halde, fark etmez, değil mi?” der.
— Alice in Wonderland, Lewis Carroll
Bugün, tartışageldiğimiz eğitim sisteminin temel meselesi bu değil mi sizce?
İstikameti belli olmayan, hayatın anlamı konusunda netleşmemiş, hedeflerini henüz belirlememiş, sabah erken kalkmak için bir nedeni olmayan bir kişiye, diğer anlatacaklarınızın da fazla bir faydası olmaz.
Nereye gitmek istediğini bilmeyen kişi, her şeyden önce bir arayış içinde olmaz. Hayalleri değil sadece heveseleri olur, sürekli patinaj yapar ve yerinde sayar.
Etkili çalışma yöntemleri, verimlilik kuralları, kişisel gelişim kitapları… Milli Eğitim Bakanlığı’nın, Yüksek Öğretim Kurumu’nun, Tübitak’ın… politikalarının fazla bir önemi de kalmaz.
Öncelikle yaratılış gayesini bilen, hayatın sadece haz ve zevklerden ibaret olmadığının farkına varan, zorluk ve sıkıntıların da olacağını kabullenen, bencillik çemberini kırmış, adanmışlık ruhuna sahip gençlere sahip olmaya çalışmalı.
Büyük resmi görebilen gençler için gerisi zaten kendiliğinden gelecektir. Bundan sonraki aşamada eğitimcilerden beklenen, iyi birer yönlendirici/mentör/danışman olmalarıdır.
“Öğrencilerinize bir şey öğretmeyin, onların düşünmelerini sağlayın. Çünkü onlar düşünmeye başlarsa zaten kendi çabalarıyla öğrenirler. Ve çaba sonucu öğrenilen bilgi, en kalıcı bilgi olur. Asla silinmez…”
diyerek, hayatı anlamlandırmış gençler için bir sonraki aşamada, eğitimcilerin yapması gerekenleri çok güzel ifade eder Sokrates.
Neden öncelikle bu önemli boşluğu doldurmaya çalışmıyoruz?
Aykut GÜL
Dünya Gazetesi Köşe Yazılarım | Youtube | Twitter | Medium | Tüm Medium Yazılarım | Yazılarıma Ücretsiz Abone Olun | Medium’a Ücretsiz Katılın | Yazılarım Hakkında
