Yıllarca süren bir dostluğunuz olmuştur. Zor dönemlerde sırt sırta mücadele vermiş, sevinçte ise kahve eşliğinde paylaşımlar yapmışsınızdır. Güzel projeler gerçekleştirmiş, daha büyükleri için hayaller kurmuşsunuzdur.
Ancak dünyanın faniliği gibi bu iş birliklerinin de bir sonu vardır. Dostunuzun yavaş yavaş uzaklaştığını hissedersiniz. Sanki bunu özellikle yapmaktadır. Anlamlandıramazsınız. Konduramazsınız. Kendinizde eksiklik ararsınız. Kafanızda kurarsınız, uyuyamadığınız geceler olur.
Uzunca bir aradan sonra bir gün tekrar kahve içme talebi gelir dostunuzdan. Heyecanlanırsınız. Eski günlerin özlemiyle gidersiniz buluşacağınız kafeye.
Oysaki dostunuz, kendisiyle ilgili aldığı yeni kararları açıklamak üzere oradadır sizinle. İçtiğiniz kahve giderek acılaşır ve bu anın 40 yıl hatırlanacağı konusunda sizi temin eder.
Aslında sizi yıkan yolların ayrılmasından çok, bunun planlı, sürece yayılan bir şekilde yapılmış olmasıdır. Sizi üzen, samimiyetsizlikten kaynaklanan hayal kırıklığıdır. Yanlış tanımış olma ihtimalidir.
Yıllarca başarılarını konuştuğunuz ortak çalışmalarınızın iyi yönleri artık hiç konuşulmaz. Hep acılar, dertler, sıkıntılar dile getirilir, sürekli şikâyet edilir. O zaman anlarsınız ki değerli gördüğünüz birçok şey uzun zaman önce tükenmiştir.
Dostunuz artık geçmişe çoktan bir format atmış ve hep söyleyegeldiğiniz yeni ufuklara yelken açmıştır. Bu son acı kahvedir. Bunu o an fark eder ve öylece kalakalırsınız.
O ise artık yeni takım arkadaşları ile yola koyulmuştur. Öfkelenseniz de onun başarısı ve doğru işler yapması için ardından dua edersiniz.
Hayat böyledir. Her şey fani… Bir tek Allah baki… O asla seni yarı yolda bırakmaz. Seni senden daha iyi bilir. Sen bir adım yaklaşırsan O (cc) sana on adım yaklaşır. O halde insanlara değil Allah’a dayan… ve hikmete ram ol… başka çıkış yok…
