Neye zaafımız varsa onunla imtihan oluyoruz.
Depremden iki hafta önce, bir çalışma köşesi oluşturmak için, amaca uygun kaliteli bir çift koltuk almıştım. Hemen yanında abajur, seçilmiş kitaplar, not almak için gerekli malzeme… ve tabii ki dijital cihazlar olmazsa olmaz…
Çok kızmıştım kendime… Neden böyle bir köşeyi daha önce oluşturmadım diye… Okuma, not alma, analiz, tefekkür ve yazıya dökme verimliliğim artmıştı…
Kızgınlığım, bu verimlilik artışını daha önce neden yakalayamadığıma dairdi. Gayet masumane… Ancak sanırım gizliden gizliye fazlaca değer atfetmiş ve bağlanmışım bu eşyaya…
Evde tek olduğum verimli bir akşamın ardından uyumuş ve gece 04:17'de o dehşetli depremlerin ilkiyle uyanmıştım.
Sabah gün doğmak üzereyken tekrar eve girdiğimde, incelediğim yer o köşeydi. Hepsi, dökülen sıvaların enkazı altındaydı.
İlk aklıma gelen, bu köşenin oluşturduğu zaaf ve bununla imtihan olunduğumdu. Elbette ki deprem bu yüzden olmadı… Bu benim iç dünyama dair çıkardığım dersti.
Herkesin dersi mutlaka farklıdır. Bir felaketle, herkesin zaafından vurulmuş olması mümkün olamaz mı?
Bunun akılla izahı yok… Sadece bunu hissedersiniz ve bu sizde belki de bir travma oluşturur. Ya bunu yönetir, üstesinden gelir, olgunlaşır ve kazanırsınız ya da kaybedersiniz.
Böyle zamanlarda Hz. Mevlana’nın, “Eğer imtihan oluyorsanız; bu, Allah’ın sizi unutmadığının müjdesidir” sözünü hatırlar, onunla teselli bulurum.
“İmtihan, seni olgunlaştırmak için Allah’ın lütfettiği bir ikramdır” sözü ile sevinir, Rabbimin yakınlığını daha çok hissederim.
Evde tadilat yeni tamamlandı şükürler olsun. Depremden sonraki 100. günde, aynı köşede, aynı koltukta oturmak nasip oldu. O anları yaşadım tekrar…
O koltuklardan kurtulmalı mıyım? Tabi ki hayır… Onu yine verimlilik için kullanacağım ancak kalbimde daha az yer etmesine müsaade ederek…
İşin özü, yeteri kadar, amaca uygun biçimde, her şeyin en iyisini alalım, kullanalım. Ondan her an vazgeçebilme konusunda kendini eğiterek…
Kiminin zaafı makamı, kiminin serveti, kiminin karşı cins, kiminin ise çocukları…
Bunların hepsi geçici… Hepsi bir imtihan bizim için… Kimseyi kınamayalım. Unutmayalım ki sınanmadığın günahın masumu değilsin…
Başkasının zaafı olan bir konuya yenik düşmesine şaşırma. Başına gelmeden bilemezsin… Depremi yaşamayan, depremzedeleri hakkıyla anlayamaz.
Peki sizin zaafınız ne? Zaafınızın farkında mısınız? Ondan kurtulmaya çalışmak mı, yok saymak mı? Yoksa istediğiniz an vazgeçebilme hususunda kendinizi eğitmek mi?
Aykut GÜL
