“İki insan birbirini ancak sevdiği kadar anlayabilir” sözü, günlük hayatta yaşananlarının tespitini en iyi şekilde yapıyor diye düşünüyorum. Saatlerce süren tartışmalar, saygı sınırının aşılması, demek ki hep sevginin tükenmesinden, hatta nefrete dönüşmesinden…
Seven insan, çok az “sözlü” açıklamaya ihtiyaç duyar. Sesini asla yükseltmez. Sesin yükselmesi, anlaşmazlığın büyümesinin, iletişimsizliğin, dolayısıyla sevginin bitmiş olduğunun bir göstergesi…
Yine bir başka beğendiğim söz, “Çok sevmenin sırrı, bunu gizleyebilmektir…” der. Her an, herkesin içinde, alenen söylenen abartılı güzel sözler, sosyal medyadan yapılan ilan-ı aşklar, aslında gerçek sevgiden kaynaklanmıyor.
Anadolu insanının aşk hikayelerinde hep bir gizlilik ve esrar ve haya perdesi yok mu? Şimdi ise “Aşkım!” derken elindeki kül tablasını sevdiğine (!) fırlatmıyorlar mı?!…
“Bazen iki kişi arasında öyle bir sevgi oluşur ki, bunun sebebi ne güzellik ne de dünyevi başka bir faydadır; tamamen ruhlar arasındaki uyumdur” der İmam-ı Gazali…
Ne kadar da özledik ruhlar arası uyumu, değil mi? Ruhlar devreden çıkınca geriye sadece sufli duygular kalıyor…
Sevgi çıkarsız, avazsızdır. Sevgide bencillik olmaz. Sevdiğiniz insanın mutluluğu sizi mutlu eder.
En derin aşk ilanlarından sonra başlayan evliliklerin kısa serüveni… Boşanma esnasında yaşanan rezillikler ve intikam duyguları… Bunlar oluyorsa, hangi muhabbetten bahsedebiliriz ki?!
Peki daha yolun başında yapılan evlilik sözleşmelerine ne demeli?! Güven yoksa sevmenin ne anlamı var? Demek ki güven, sevmekten daha değerliymiş…
Sokrates ise “Birinin seni sevdiğini anlamak istiyorsan, senin için yaptığı fedakarlıklara bak” der… Fedakarlık yoksa sevgi de yoktur. Bir zamanlar çok fedakar olup da bugün her şeyini esirgiyorsa sevgi tükenmiş demektir…
“İnsan, muhabbet duyduğu kişinin kaderinden pay alır” der Osman Nuri Topbaş üstadımız. Sevdiğiniz kişi ile yollarınız kesişir, ilişkiniz artar, bazı ortak yönlere, olaylara şaşar kalırsınız. Muhabbet yakınlaştırır binlerce kilometre uzakta da olsa…
İnsanın diline sahip olması, neleri daha çok zikrettiğine dikkat etmesi gerekir. Çünkü, “Dil rehberdir, neyi çok arıyorsa, kalbin oraya bağlanır. Sen oranın esiri olursun. Çünkü insan sevdiğini arar, aradığını sever” der Hayati İnanç.
“Seni; eksiğinle, kusurunla, günâhınla, sevâbınla, hakikaten sevenin; hata işledin, yanlış yaptın diye seni terk etmeyenin sadece ‘Allah’ olduğunu bilseydin, başkalarına kulluk etmekten vazgeçerdin…” — Abdulkadir Geylani
Aykut GÜL
