Bir önceki yazımda belirttiğim gibi hayat bir maraton koşusudur. İnişler ve çıkışlar vardır. Hayatta zorlukların olacağını bilmek, bu dünyanın bir imtihan sahası olduğunu anlamak aslında kabullenmedir.
Kabullenmenin en değerlisi, Allah’a teslimiyettir. Dini açıdan her türlü sorgulamaları yaparak inanma noktasına gelen kişinin tam teslim olması esastır. “…Ben Âlemlerin Rabbi’ne teslîm oldum!” (Bakara, 131) ve benzeri bir çok ayet-i kerime mevcuttur Kur’an-ı Kerim’de.
Kabullenme, yenilgi, vazgeçme, kaçma veya gardını düşürme değildir.
Kabullenme, kronikleşen, üstesinden gelinemeyen, kontrolümüz dışında olan, kişiye rahatsızlık veren her türlü duygu ve durumlarla baş edebilme çabasıdır. Mark Manson’ın ifadesiyle “Paradoksal olarak, kişinin olumsuz deneyimini kabul etmesinin kendisi olumlu bir deneyimdir.”
Hep bahsedegeldiğimiz külli ve cüzi irade çerçevesinde yapabileceklerimize odaklanıp o alanda gayreti sürdürmek ve yapamayacaklarımız noktasında da kabullenmek. “Her şey yaşanması gerektiği için yaşandı. Sana gelen her şey bir sınavın ve deneyimin parçası. Bunu kabul ettiğinde gerçeği görürsün. Bunlar gerçekten senin kişiliğini oluşturan en önemli etkenlerdir.” sözü bu konuya açıklık getirir.
Kabullenme, mücadeleden vazgeçme değildir. Mücadele edip elinden geleni yaptıktan sonra gelen kabullenmedir esas olan. Bu anlamda tevekkül olarak da nitelendirebilirsiniz.
Daha fazla çaba göstermenin kendinize zarar vereceği durumlarda, en az kayıpla atlatmanın yoludur kabullenme.
Kabullenme, genellikle kendini ve/veya başkasını affetmeyi de içerir. Burada en zor olanı kendini affedebilmektir — öz şefkat dedikleri bu olsa gerek —
Düşünce ve duygulardan, onları yok sayarak veya bastırarak kurtulmak mümkün değildir. Onları reddetmeden içimizden gelip geçmelerini seyretmek de bir bakıma kabullenmedir.
Batık maliyet yaklaşımıyla, yanlış attığımız bir adımda, daha az zararla kapatmak için iptal etmek, vazgeçmek, geri dönmek iyidir, gereklidir ve sonuçta bir kabullenmedir.
Yeterli çabayı göstermeden vazgeçmek boyun eğmektir ve bu bir kabullenme değildir.
Başkalarını değiştirmeye çalışmak, çalışma ortamımızdan sürekli olarak şikayet etmek bizi yıpratır. Mümkünse çevremizi değiştirmek, değilse şikayeti bırakıp kabullenmeyi seçmek en iyi yoldur.
Bir kez yüzleşmek, hesaplaşmak, affetmek ve sonra kabullenmek değişimin başlaması demektir.
Kabullenme, akıntıya karşı kürek çekmekten vazgeçmek, rüzgarı arkana almaktır.
Kabullenme, olanda hayır var diyebilmektir.
Ölüm, hastalık, ayrılık, başarısızlık vb gibi elimizden bir şey gelmeyen durumlarda, makul bir üzüntü, yas ve hayal kırıklıkları süreci sonunda kabullenebilmek ve yola devam edebilmek gerekir.
Pandemide sürekli olarak şikayet eden, virüs korkusuyla hayatını durma noktasına getirenler kaybetti. Bunu kabullenen ve yeni durumda yapabileceklerine ve yeni fırsatlara odaklananlar ise kazandı.
Hayatta yaşadıklarımız ve bize olan etkileri, olaylardan çok bizim gösterdiğimiz tepkilerin bir sonucudur. Charles Swindoll’un bu konudaki tespiti çok güzel: “Hayat, %10 bana olanlar ve %90 onlara gösterdiğin tepkilerdir.”
Kabullenme, çoğu zaman alçakgönüllülüktür. Kabullenememek ise arkasında gizli bir kibir barındırır.
Kabullenme, affetmedir. Affetmediğiniz sürece içinizdeki öfke büyür, enerjinizi sömürür.
Kabullenme, düştüğün yerden tekrar ayağa kalkabilme fırsatıdır.
Kabullenme, özgürleşmektir.
Kabullenme, bir bakıma şükretmedir.
Kabullenme, iyi bir psikolojik tedavidir.
Kabullenme, sizi diğergam yapar.
Kabullenme, sosyal ağınızı güçlendirir.
Kabullenme, zihinsel arılık sağlar.
Kabullenme, hayatın olağan akışına devam edebilmektir.
Kabullenme, edilgen olmamak, yeniden aktif bir başlangıç yapmaktır.
Kabullenme, rıza-i ilahiye teslim olmaktır. Bu teslimiyet, manevi yükselmeyi ve iç huzurunu getirir.
Rabbimiz; kontrol edemeyeceklerimizi kabullenmeyi, kontrol edebileceklerimize odaklanmayı, kader, irade, seçimler ve kararlarımız konusunda ferasetli olmayı nasip etsin.
Aykut GÜL
