İstemenin Esrarı: Israrlı İsteme
İstedikçe olgunlaştınız, olgunlaştıkça bir daha istediniz, daha iyi istemeyi öğrendiniz…
Yıllardır aynı şeyi, ısrarla, en içten yakarışlarla, bir gün karşılığını mutlaka vereceğini bilerek ve buna tüm kalbinizle inanarak istemişsinizdir.
Bir an gelir… Çalan telefonunuzdan anlarsınız bir şeylerin gelmekte olduğunu…
Telefonu açar ve sadece dinlersiniz… Olmuştur… Hem de en iyisiyle…
Tek kelime bile edemezsiniz…
O an Rabb’inize en yakın olduğunuz, O’nun merhametini en derinden hissettiğiniz andır…
Aslında ne istediğiniz de önemini kaybetmiştir… O size karşılık verdi ya!… İşte sizi etkileyen O’ndan gelen işarettir…
İçinizdeki tarifi imkansız sürurla kapatırsınız telefonu…
Bunun öyle maddi bir şey olduğu zannına kapılmasın kimse. Değerine paha biçemezsiniz…
İki yıl kadar önceydi…Bir şey olmuştu… Sizi yıkan bir şey… Birileri ile paylaşmak istediniz. Ancak paylamayacağınız kadar acı, ifade edemeyeceğiniz kadar karmaşıktı…
En kuvvetli olduğunuzu düşündüğünüz yerden vurulmuştunuz.
Dostlukların da baki olmadığını ancak baki olan bir “dost”un olduğunu o gün anladınız…
Sizi her dem, sınırsızca dinleyene yöneldiniz. O’na açtınız derdinizi… O ne güzel dost imiş o zaman anladınız.
Yıllarca istemenin sonucu… Duanın kabulünden çok O’nun sizi muhatap aldığını hissetmenizdir asıl mesele…
Önemli olanın hedefinize giden süreç olduğunu, yolculuğun ta kendisi olduğunu anlarsınız o an.
İşin özü, sizi yetiştiren, O’na yakınlaştıran, belki de O’na dost yapan, yolda yaşadıklarınız ve pişmenizdir.
Hani derler ya, “Eğer nasip değilse, insan dua etmeye bile üşenirmiş.”
Bunca yıl aynı duayı yaptırması… Demek ki nasip olacakmış… Peki neden ilk duadan sonra değil de bunca yıl sonra?! Demek ki O da sizin istemenizi istiyordu…
İstedikçe olgunlaştınız, olgunlaştıkça bir daha istediniz, daha iyi istemeyi öğrendiniz…
Verilenden çok, istemeyi öğrenmiş olmak, bu yolda yanmak önemli olan…
“Vermeyi istemeseydi, istemeyi vermezdi” değil mi?
Aykut GÜL
