Sabahın erken saatlerinde yeni bir haftasonuna uyandıran Rabbimize hamdolsun. Depremin izlerini sarmaya çalışan şehir, hala sessiz ve hüzünlü… Yıkılmayı bekleyen boşaltılmış binalar birer hayalet gibi…
Üç ay öncesine kadar her birinde çok farklı hayatlar vardı. Şimdi bir çok aile, belki de çok kısa süreli diyerek gittikleri dost ve akrabalarının yanında kalmaya devam ediyor. Oysa ki “ev ev üstünde olmaz” derlerdi…
Modernizmin pençesine düştüğünü düşündüğümüz bu milletin necip yönüne bir kez daha şahitlik ediyor, umutlanıyoruz.
Bazı binalar ise hasarsız ancak insanlar azalan artçılara rağmen girmiyor, giremiyor, tedirginlik devam ediyor.
Bazı bölgelerdeki insanlar, depremden en az etkilendiler ve normal hayata geçtiler. Hemen yanı başında yıkılan veya boşaltılan binanın sakinleri ise düzenleri bozulmuş, işyerleri kapanmış, yakınlarının desteğiyle ayakta kalmaya çalışıyorlar. Her şey normalleşirken onların acıları ve ekonomik sıkıntıları ile baş başa kalmaları, yeni bir travma dönemini başlatıyor gibi…
Mesele sadece binalar değil. Maddi kayıplar hiç değil… Mesele terk edilmişlik, unutulmuşluk, belirsizlik ve acı sessizlik…
Yeni doğan güneş ışınlarının yaladığı duvar çatlakları, bir yandan bu olumsuzlukları hatırlatırken, diğer yandan bunların hepsinin zaten fani olduğunu, ezeli ve edebi olan Rahman’ın (cc) bize daha aydınlık ve müreffeh bir gelecek hazırladığını müjdeliyor.
O ki her şeyi yoktan var etti… İnsanı yaratılmışların en şereflisi kıldı…
Yeni gün doğumuyla yep yeni yaratılışlara şahitlik edebilmek inancıyla…
Aykut GÜL
