Gençlerle Yeniden Başlayabilmek…
“Eğitim; bilgi aktarmaktan ziyâde, hâl ve karakter aşılamaktır. Zira insanlık; şahsiyet, karakter ve vakara meftundur.” — Osman Nuri Topbaş
Toplumun her kesiminin gündeminde gençlerimiz ve geleceğimiz var. Çok konuşuyor ancak eyleme geçemiyoruz. Pandemi dönemi ve hızlı dijitalleşme, gençlerimizin psikolojilerini olumsuz etkilerken, ebeveynler, eğitimciler ve sivil toplum, onları eleştirmekten, umutsuz bir vaka olarak görmekten başka bir şey yapmadılar. Gençler, aramızdaki ekranları aşıp bize ulaşamadılar. Onları anlayamadık, anlamaya da çabalamadık…
Tam 40 yıl önce mezun olduğum lisenin de bulunduğu Bahçe ilçemizden, “Gençlik, Kariyer ve Gelecek” konusunda bir konuşma daveti aldım. Bugün icabet ettiğim, ilçedeki liselerin son iki sınıflarından 250 öğrencinin doldurduğu salon muhteşemdi.
Bir anda lise yıllarıma gittim. 12 Eylül darbesinin olduğu yıllar. Anarşi, sıkıntılar, gurbet, yokluk ve yoksunluk… Ama her şeye rağmen güzel günlerdi. İdeolojik tartışmalar uğruna da olsa çok kitap okurduk. Kendimize ait düşüncelerimiz ve fikirlerimiz vardı. Hayatta anlam arayışımızın had safhada olduğu, duvar gazeteleri çıkardığımız, bundan dolayı soruşturma geçirdiğimiz ve erken yaşta olgunlaştığımız yıllardı.
Eğitim materyallerimiz az, kitaplarımız sayılı, derslerimize giren öğretmenlerimiz yeni mesleğe atılmış ama idealistlerdi. Bilgi kaynağı azdı ama biz o bilgiyi iyi işlerdik. O dönemde okuduğum Seyyid Kutub’un Yoldaki İşaretler kitabı, her yanı çizili ve yazılı halde hala bende mevcut… Okul dışında dedemin marangozhanesinde, tarlada, bahçede, Cuma pazarında hep aktif ve yorgunduk ancak hayat okulunu iyi öğreniyorduk.
Şimdi ise karşımda salonu dolduran gençler, heyecanla, belki de ilk defa buluştukları bir akademisyenin ne söyleyeceğini bekliyorlardı. Toplantı öncesinde beklentiler de yüksek tutulmuştu belli ki...
Önceki gece tabletimde hazırladığım konuşma dispozisyonu ile devam etmeyi planlarken, başlangıcı doğaçlama yaptım. İlgi ve merak dolu bakışlar, güzel geri beslemeler, beni tamamen gelişine, gözlerden gelen talebe göre konuşmaya itti. Çok rahat empati kurabiliyordum çünkü o dönemleri yaşamıştım. Onların çaresizlik, panik, endişe ve kaygılı hallerini anlayabiliyordum.
Büyük salonu kontrol altında tutabilmek için öğretmenlerin telaşla onların aralarına yerleşme çabalarını fark edebiliyordum. Ancak buna hiç ihtiyaç kalmadı. Herkes pür dikkat kesildi. Çünkü onlardan geleni tekrar onlara yansıtıyordum. Tek farkla: 40 yılın tecrübesi ile…
Sıkıcı, akademik bir konuşma yerine tamamen o dönemden, onların ilgisini çekebilecek hikayeler ve derslerle konuşmama devam ettim. Ön sıralarda, o yıllardan arkadaşlarımdan bazıları da yer almıştı. Onlardan birinin kendini fazlaca anılara kaptırdığını ve gözlerinin yaşardığını fark ettim. Allah’tan ben kendime hakim olabilmiştim…
Toplantı sonunda gelen sorular, gözlerdeki ilginin dile dökülmesiydi. Orada biraz zamanı aştık ama bir kaç kişi dışında kimse salonu terk etmedi. Onlarda kendimi gördüm. Kendi gençliğimi, kendi çocuklarımı… Karmakarışık duygular… Bu duygularla yapılan uzun bir konuşma… ve sabırla dinleyen geleceğimiz, gençlerimiz…
Toplantı sonunda Milli Eğitim Müdürümüzden, bunu 15 günde bir yapalım hocam, teklifi geldi… Güldüm… Ayda bir olsun dedim. Siz yeter ki organize edin, bizim paylaşacak çok şeyimiz var diye de kendimi bağladım. İYC Başkanımızın, Belediye Başkanımızın ve diğer katılımcıların samimi kucaklaşmaları ile programı bitirdik. Benim için unutulmaz bir an oldu. Gençler benden öğrenmedi, ben onlardan öğrendim. Onların sessizliğini, sessiz çığlıklarını dinledim. Onları çok iyi anladım. Zaten dilden çok gönülden iletişimdi, aynı şeyleri paylaşıyor olmaktı önemli olan…
Akşam eve döndüğümde tatlı bir yorgunluk vardı üzerimde. Bu yazıyı kaleme alıp en son “Yayınla” butonuna tıkladıktan sonra ise yorgunluktan eser kalmamıştı. Daha sonra William Wordsworth’ün sözünü hatırladım: “Yazmak, kalbin nefes alıp verişini kağıda dökmektir.”
Aykut GÜL
