En Özgür Mahkumlar
Modernist insan, konforu elde ettikçe, mutluluğu yakalamak arzusuyla, daha çok tüketiyor, yeni eğlenceler arıyor, haz peşinde hızlandıkça hızlanıyor.
Sonra tükeniyor… Tükenmişlik sendromuna giriyor. Ardından depresyon, kaygı bozukluğu, antidepresanlar… Dini değerlerden de uzaklaşınca, bu defa Uzak Doğu öğretileri devreye giriyor. Meditasyon, yoga ve diğer ritüeller…
Bugünlerde anda kalmak veya bilinçli farkındalık moda… Hatta İngilizcesini daha çok tercih edenler de var: Mindfulness.
Oysa bizim tasavvufi düşüncemizde vukufi zamani, vukufi kalbi var. Bir de ibnü’l vakt olmak var.
Bu konuda Farkındalık ya da “Vukufi Zamani” başlıklı yazımda daha fazla detay bulabilirsiniz.
Peki bunları neden yazıyorum? Varmak istediğim nokta neresi?
İster mindfulness ister vukufi zamani… Artık öyle anda kalmayı beceren yok. Hepimiz ya geçmişte ya da gelecekteyiz…
Bunu başarabilenleri size söyleyeyim mi?
Gazzeliler…
Neden?
Hiç bir Gazzeli’nin geleceği düşündüğünü, gelecek hayalleri kurabildiğini sanmıyorum.
Yine hiç bir Gazzeli’nin geçmişe de gidemediğini düşünüyorum. Çünkü tüm hatıraları yok edildi. Geçmişi hatırlatacak evleri, aileleri, yakınları, mahalleleri, okulları… Hepsi yok edildi…
İşte o yüzden Gazzeli hep anda kalıyor… “An”ı her haliyle, en derinden hissediyor. Zaman hiç geçmiyor… Her aldıkları nefesi, tüm hücreleriyle hissediyorlar…
Modernist insan ise çabalasın dursun… Güç bende, iste yeter ki yaparsın, en mükemmeli benim mottoları eşliğinde, aradığı rahatlamayı meditasyonda da bulamıyor…
Fight Club filminde, “Ancak herşeyi kaybettiğimizde özgür olabiliriz” diyor Tyler Durden.
Gazzeli her şeyini kaybetti. O halde en “özgür” onlar değil mi?
Dünyanın en büyük açık hava hapishanesinde en özgür insanlar olmak?!
Ne yaman çelişki değil mi?
Modernist insan ise sahip olduklarının kölesi…
Siz ne dersiniz?
Aykut GÜL
