Beş gün kadar önce yayınladığım “Öfke” başlıklı yazım hakkında çok dönüş oldu bana. Demek ki bugünlerde yaygın hale gelen bir sorunmuş…
O yazımda, aşağıdaki paragrafa yer vermiştim:
“İnsanoğlu için kızgınlık ve öfke gibi duygular normaldır. Önemli olan bunun yönetilmesi. İşte insanın imtihanı da burada. Yönetilemeyen öfkenin ilk ve önemli zararı kendimize olacaktır. Karşılığını ise her iki dünyada bulacaktır.”
Sadece öfke değil, üzüntü, stres ve çeşitli acılar… Bunların bizde olması, kadere teslimiyetin azlığından değildir. Önemli olan bu duygularla nasıl davrandığımızdır.
Örneğin, öfkenizin nefrete dönüşmesi, bunun da eyleme dönüşebilecek bir intikam duygusuna evrilmesi sorunludur. Sahip olduğunuz duygular sizi kötülüğe itmiyorsa, kendinizi bu açıdan kontrol edebiliyorsanız — ilahiyatçı değilim ancak—bunun bir sorumluluk doğurmadığını biliyorum. Birine çok kızabilirsiniz fakat yine de iyiliğini istersiniz. Belki de kızgınlığınız onun attığı yanlış adımlaradır, değil mi?
Bir yakınınızı kaybettiğinizde üzülürsünüz. Dahası gözyaşı dökersiniz. Bunu hiç kimse kadere teslim olmamak olarak almamalı. Peygamberimizin (sav) hayatında buna benzer çok örnek var. Eğer bunu bağırıp çağırmaya ve isyana kadar götürürseniz işte o zaman kaybedersiniz.
Yönetilebilen, zarar vermeyen — kendinize de — bir öfke, belirli bir zaman için insanidir. Dahası sizi olgunlaştırabilir. Acı-tatlı her şey bizim için bu hayatta…
Son olarak, o yazının kapanışında belirttiğimiz gibi; “Belki de 30 saniyenin bedeli 30 yıl olabiliyor.”
Aykut GÜL
