Gıpta ettiğim o kadar çok insan var ki çevremde. Sessiz sedasız işini yapan, kimseye yük olmamaya çalışan, alın terini önemseyen insanlar. Maalesef sayıları giderek azalıyor.
Örneğin, mahallemizdeki ayakkabı tamircisi… Adana tabiriyle “köşker”. Çok ayakkabı, çanta götürdüm ona tamir için. Bazen beklerken sohbet ettik. Mesleği giderek kayboluyor, insanlar daha az tamir ettirmeyi, kullan-at-yenile yaklaşımını tercih ediyordu. Ama köşkerde en ufak bir endişe, kaygı ve şikayet emaresi görmedim bugüne kadar. Sadece o güne odaklanıyor, gelen işi el emeği ile en güzel şekilde yapıyor, az talep ediyor, eline geçene şükrediyor. Kanaat, şükür, alın teri… Akşamına muhtemelen iç huzuruyla bir tas sıcak çorba. Vakit namazlarına camiye gidiyor ve işyerinin kapısını ardına kadar açık bırakıyor. Bu ne tevekkül!
Sokağın köşe başında, tablasında mevsimine göre kestane, mısır, erik vb satan çok yaşlı bir amca. Zabıta ortalıkta görünmediğinde son derece huzurlu ve sabırlı bir şekilde işini yapıyor. Tablasını artık kolay itemiyor ama her bir müşteriyi velinimeti olarak görüyor. Çok cüzi kazancını belki de torunlarına harcıyor. Onlar okusunlar diye… Hemen yanındaki kafeden gençler çıkıyor ellerinde koca birer kahve bardağıyla bağrışarak. O grubun ellerindeki kahvenin bedeli kadar kazabilecek miydi acaba tüm gün boyunca?! Ama o bunun derdinde değil… Mütevekkil, sadece işini yapan, ezan okunduğunda yüz metre ötedeki camiye giden, yarınını endişe etmeyen, sayıları çok azalmış değerli, emekçi bir insan…
Yaz sıcağında elindeki koca bidonla süt taşıyan, onu bozulmadan müşterisine ulaştırmaya çalışan yaşlı bir teyze var sokağımızda zaman zaman karşılaştığım. Yine çocuklarının, belki torunlarının ihtiyaçları ve bu yaşta dökülen alın teri… Sessiz, tam bir tevekkül halinde, sadece elindeki az bir miktar kalan süte odaklanmış, sırtı ensesine kadar ter içinde de olsa her haliyle şükreden bir Anadolu kadını.
Sabah yürüşlerinde hep karşılaştığım temizlik işçisi. Sokağın kaldırım kenarlarını her seferinde o kadar keyifle süpürüyor ki insanın o süpürgeyi alıp işin başına geçesi geliyor. Ortalığı toza dumana katarak değil, sakince ama seri bir şekilde, alnından ter damlasa da gayet huzurlu ve mutlu… Ağzında bir şeyler mırıldanıyor sürekli… ilahi mi, türkü mü?
İşyerindeki hizmetli ablamız. Emekliliğine bir kaç yıl kalmasına rağmen atom karınca gibi. Bina içinde işi bittiğinde, ön ve arka tarafındaki bahçede görürsünüz onu sürekli olarak. Otları temizler, toprağı çapalar, yeni bir şeyler diker, sular, bakımlarını yapar… Bazen de ofisimin penceresini tıklatır ve yeni kopardığı bir gül veya zambağı uzatır masamdaki vazoya koymam için. İşini severek yapan, hiç şikayet etmeyen ve etrafındakileri mutlu etmeye çalışan örnek bir insan.
Bu kazançlar o kadar değerli ki! Hepsinde alın teri, emek, teslimiyet ve şükür var. Kolaydan, ter dökmeden kazanılan paranın hiç bir zaman bereketi olmuyor. Aslında harcanan paranın nereye gittiği de onun kaynağı ile ilgili… Helal kazanç, hayırlı işlerde; haram para israfta, gayrimeşru yerlerde… Kolaylıkla harcanan, savrulan parada alın terinin izini göremezsiniz.
“Hiç kimse elinin kazandığından daha hayırlı ve tatlı bir yiyecek yememiştir.”— Hadis-i Şerif
İşin sırrı; öncellikle kendimizle barışık olmamızda, hayatın anlamını bilmemizde, ihtiyaçlarımızın sınırlı ancak istek ve arzularımızın sınırsız olduğunu anlamamızda, daha dingin bir hayatı tercih etmemizde, rızkın Yüce Rabbimiz tarafından garanti altına alındığını fark edebilmemizde, bize düşenin sadece işimizi en iyi şekilde yapmak ve tevekkül etmek olduğunu bilmemizde…
“Tevekkül, geçmişe üzülmemek ve geleceğe göz dikmemek suretiyle bekleyiş bulanıklığından vakti arındırmaktır.” — Feridüddin Attar
Orhan Göktaş hocamın son dakika katkısıyla, “Derse bir ibadet aşkıyla giren öğretmen, klavyesine besmele ile basan mühendis, hastasını güler yüzle karşılayan doktor, kararını adalet endişesiyle veren hakim… Bunları da unutmamalı…”
Aykut GÜL
