“Beklenti”siz Bir Hayata Hazır mısınız?” başlıklı yazım, Ağustos 2020'de yayınladığım ve ilk Medium makalelerimden olmasına rağmen en çok okunan makalem oldu. Sanırım “beklenti” konusu hepimizin ilgi alanı içinde…
O makaleyi kaleme alan birisi olmama rağmen, itiraf ediyorum ki bugün, beklentilerimin ters yüz olmasının sıkıntılarını çekiyorum.
Oysa ki o yazımda sadece Allah’tan beklenti içinde olmak gerektiğini, insanlarla ilgili beklentileri mümkünse sıfırlamak gerektiğini ifade etmiştim.
Beklentinin temelinde aslında “güven” unsuru vardır. Yıllarca sırt sırta mücadele verdiğiniz ve asla güvensizlik duymadığınız insanlardan, bir anda, gördüğünüz farklı davranışlar ve savrulmalar sizi fazlasıyla hayal kırıklığına uğratır.
Bunu elbette ki herkesle yaşamazsınız. Birlikte çalışmanıza rağmen bu tür davranışları her zaman gördüğünüz kişiler sizi hiç etkilemez. Çünkü zaten mesafeli, ihtiyatlı ve beklentisizsinizdir.
Ancak yılların birikimi, dava arkadaşlığı ve yaşanmışlıklar hep bir güven oluşturur. Bu güven, farkında olmadan sizde, dostluk ve adanmışlık çizgisinde beklentiler oluşmasına neden olur. Siz bunun farkına bile varmazsınız. Belki de buna gizli beklenti demek daha doğru olur. Bu beklenti maddi olmayıp tamamen manevi anlamdadır. Aldous Huxley’in dediği gibi, “İnsan düşmekten değil, düşerse ‘hadi kalk’ diyebilecek bir dost sesi duyamamaktan korkar.”
Bu durumda meselenin kaynağı başkaları değil, Allah’tan başkasına beklenti duyan, gereğinden fazla güvenen sizsiniz.
“Kendini, kaybetmekten korktuğun her şeyden vazgeçmek için eğit.” (Yoda) yaklaşımıdır aslında işin özü. Bunun içine, dünyaya ait her şeyi koyabilirsiniz. Çünkü netice itibariyle Allah’tan (cc) başka her şey fani. Ezeli ve ebedi olan, mutlak güç sahibi yalnızca O’dur.
İnanan için hayat hep bir imtihandan ibaret. Bazen kazanırsınız, bazen de kaybedersiniz. Ancak kaybetseniz de ders alırsınız, öğrenirsiniz ve olgunlaşırsınız. Önemli olan nefesinizi iyi ayarlamak ve hayat maratonunu sonuna kadar sürdürebilmek.
“…Kim Allah’a dayanıp güvenirse Allah ona yeter…” (Talak, 3)
Aykut GÜL
