Bu sabah, geçmişte birlikte görev yaptığımız bir hocamızın vefat haberini aldım. Üzüldüm… Çok üzüldüm… Her ölüm, acıdır.
Tanıyorsanız, geçmişte yaşanmış bazı olumsuzluklar da varsa, üzüntünüz bir kat daha artıyor.
Hayattayken helalleşmedik. Ölüm, yaşananları anlamsız hale getiriyor. Makam, mevki hırsları, beşeri kopuşlar…
“Değer miydi?” diyorsunuz.
Artık hiç birinin önemi yok. Ölümün karşısında her şey sıfırlanıyor. Şimdi affetme, rahmet dileme, onun için dua etme zamanı…
Bu vesile ile görüştüğünüz bir başka dostunuzun rahatsızlığını duyuyorsunuz. Ona da üzülüyorsunuz. Canı gönülden şifa diliyorsunuz.
Evet… Ölüm, insanoğlunun hatırlamak istemediği, öleceğini bilen tek canlı olmasına rağmen hakkında konuşmaktan kaçındığı bir gerçek…
Oysa ki Peygamberimiz (sav) “Lezzetleri tahrip edip acılaştıran ölümü çokça zikredin” buyurmuyor mu?
“Ölümle gerçek bir yüzleşme çoğu kez insanın o ana kadarki yaşamının hedeflerini ve yaşanış biçimini gerçek bir ciddiyetle sorgulamasına yol açar” der Irvin D. Yalom… Ölümü tefekkür, insanı insan yapar. Önemli ile önemsizin ayırımı netleşir. Sürekli sorgulama, sizi mahşer sorgulamasına, büyük hesap gününe hazırlar.
Eğer ölmeden önce ölebilirseniz, zaten hayatı anlamlandırmışsınız demektir…
“Benim bildiklerimi bilseydiniz, az güler çok ağlardınız.” Hadis-i Şerif
Aykut GÜL
