In our social relationships, we often emphasize negativity, complain and experience disappointments. In reality, we today have been shaped by our environment, whether positive or negative. In this, we often neglect the positive contributions of our social environment. I will not go back to our birth and deepen the subject…

“Göğü Allah yükseltti ve mizanı (dengeyi) O koydu. Sakın dengeyi bozmayın!” (Rahman, 7–8) — Denge konusunda kısa bir kaynak taraması yaparken, konuya daha çok modernist/Batılı yaklaşımın hakim olduğunu fark ettim. Denge; daha çok iş ve özel hayat perspektifinden algılanmış ve modernizmin, iş başarısını, hayatın amacı haline getirmesinden kaynaklanan nedenlerle, neredeyse tamamen iş odaklı hale gelmiş görünüyor.

“Bir şey söylemek istediğin için yazmazsın, söyleyecek bir şeyin olduğu için yazarsın” diyen F. Scott Fitzgerald’ın bu sözü, 400'e yakın Medium makalesi yazmamda etkili faktörlerden biri. Buna rağmen, geçen yazıda da belirttiğim gibi bir süredir yazamıyorum. Oysaki deprem öncesine göre daha çok şey söylemek istiyorum. Acaba yoğun duygu ve düşünceler…

Depremin üzerinden yaklaşık 1,5 ay geçti. Zamanla yaralar sarılır, yaşananlar unutulur diye bekliyorsunuz ancak bu defa her şeyin farklı olduğunu görüyorsunuz. Gün geçtikçe felaketin yeni boyutları ortaya çıkıyor, yaralar giderek derinleşiyor. Beş yüz yılda bir yaşanan büyük bir felaket. Maddi-manevi çok şeyler kaybedildi… Depremzedeler hala donuk, ümitsiz, çaresiz ve güvensiz…

Huzuru yakalayabilmek için, gölgesinde oturmayı ve meyvesini yemeyi beklemediği ağaçlar yetiştirebilmeli insan. — Huzur; dertlerin, zorlukların, gürültünün ya da insanı delirten sessizliğin olmaması hali değil… Tüm bu meşakkatler içinde dinginliği ve sükuneti yaşayabilmektir huzur. İşte deprem bize bunu öğretti. Her an daha fazlasını istediğimiz rahatlık ve zevkler, depremle birlikte en acı şekilde kesilince, deprem bölgesinin dışında yaşayanlar dahi endişeye kapıldılar. Kimse hayatından, bundan…

Sadece binaların kolonlarının dayanıklılığının değil, aynı zamanda insanın inancının ve ihlasının da test edildiği bir felaket… — Depremin üzerinden yirmi gün geçti. Hala artçı sarsıntılar sürüyor. Psikolojik sarsıntılar artarak devam ediyor. İnançların sarsılması ise en dehşetli olanı… Kimilerinin inancı, daha önce hiç olmadığı kadar kuvvetlenirken, kimilerinin ise inancı kayboluyor. Gerçek imtihan konfor alanımızın dışındaymış. Deprem bunu gösterdi…

Hayata yeniden başlamaktan korkmamalı… Çünkü artık sıfır noktasında değil, tecrübelerinle başlıyorsun. Hem de “yakın ölüm” tecrübesini yaşamanın olgunluğuyla… — Her gün aklını kaybetmişçesine arzu ve emellerinin peşinde koşan, hız ve haz bağımlısı olan insanı, Tolstoy ne de güzel uyarmıştı: “Eğer, verebileceğim en önemli tavsiyenin ne olacağı sorulsaydı, basitçe şunu söylerdim: Allah için, bir an durun, işinizi bırakın, etrafınıza bakın.”

Hayati Yazıcı’dan duymuştum yıllar önce: “Edeb, en çok yalnızken lazım.” Yalnızken, “yalnız olduğunu” düşünmektir en büyük problem. Çünkü yalnız değilsiniz. Bu bizim inancımızın temelidir. O (cc) her an bizimledir, bizi görür ve gözetir. Bu ilk aşamadır her inanan için… İkinci aşama ise yalnızken de doğru olanı yapabilmektir. O’nun gördüğü bilincinde…

Gerçek hayat, bir rüyadan ibaretse, sanalda yaşamak, rüya içinde rüyada olmak değil midir? — Hayatımız, seçimlerimizden ibarettir. Cüzi irademizin bize verdiği, tahminimizden daha da geniş olan seçme imkanı ve hürriyeti, belki de sahip olduğumuz en büyük nimet. Aynı zamanda da en büyük mesuliyet. Öncelikle Rabbimizin bizim için çizdiği külli iradeye teslim olabilmek, aslında en büyük özgürlüğümüz ve cüzi irademizle yapacağımız en iyi seçim olacaktır.